ve bakıyorum oturduğum buluttan aşağı doğru..
kalabalık..herkes var..
sen. ben..
herkes orda..
en yakın arkadaşlarım, ilkokul öğretmenim, üniversitede ki danışman hocam, bakkal amca, amcamın oğlu, küçük teyzenin kızı, komşunun oğlu, sizin ev sahibi, çocukluk aşkım, anasınıfındayken sürekli saçını çektiğin kız, defterlerini karaladığım o çocuk, annen, erkek kardeşin, bana aşık diye dalga geçtiğim o çoçuk, amcanın büyük kızı, bizim terzi amca, sürekli kopya çekerek okulu bitiren şu sarışın çocuk, zurafa diye dalga geçtiğin şu kız, 'ne yaparsan yap mutlu ol' diyen akıl hocam ve tanıdığım-tanıdığın herkes...
,
tanımadıklarım tanımadıklarn da en baş köşedeler elbet..

vee bakıyorum işte çok yukardan..bakıyorum onlara.. anlamak mı.. benim hayatım değil ve ne yaparsam yapayım asla yeteri kadar anlayamam ki onları.. o yüzden sadece bakıyorum..
arada gülüyorum tabi..

çünkü öyle komikler ki..

çünkü 'öylesine' bi yaşayışları var ki ömre bedel..

çünkü o kadar benciller ki sizin farkınızda değiller..

ve arada ağlıyorum tabi..

çünkü o kadar karışıklar ki çözemiyorum..

çünkü siz 'nefes alamıyorum' demeden yastığı suratınızdan çekmiyorlar..

neyse ben burda mutluyum..uzaktayım.yalnızım..

burdayım..bulutların üzerinde.. oturdum ve seni seyrediyorum ..


                      vee her zaman dediğim gibi.. benim için mavi gökyüzüdür..
                                                       
                                sizi seviyorum 'insanlar'..