bavulumu hazırladım..
sakindim..
tüm aksiliğim geçmiş gibiydi..
trene bindi.
arkamdam elsallayan yoktu.
huzurluydum..
yol boyunca etrafı seyrettim.
kimseyle konuşmadım..
düşündüm hep düşündüm..
sinirim gerginliğim geçmişti..
9 yılın ardından dağılan bir yuvam vardı.
üzgün olmama gerekmez miydi..
ama değildim..
çoçuk sahibi olmadığıma şuan çok seviniyordum..
bi çocuk olsa gitmek bu kadar kolay olmazdı..
oysa şimdi rahattı içim..
peki ya o?
ve yitip giden 9 yıl..
bi hataydı.
hatalar doğruları bulmamızda birer araçtır
diye düşünmeye çalıştım..
yollar da bitti sonunda...
hiçbilmediğim bi şehirdeydim..
iner inmez yağan yağmur şehrin bana hoşgeldin deyişiydi.
gülümsedim..
yüzüme vuran damlalar
ve sırılsıklam olan bedenim..
hissediyordum artık..